Przepisy na: kluski

Kluski niejedno mają imię. Szare, pyzy, śląskie, hałuski, tarcioki, cepeliny, knedle - można tak wymieniać w nieskończoność. Aż chciałoby się powiedzieć - co region, to kluski, parafrazując znane powiedzenie. Nie zapominajmy jednak, że kluski nie są wyłączną domeną kuchni regionalnych. W całej Polsce znane są przecież kluski leniwe czy kładzione, podobnie zresztą jak kopytka. 

Kuchnia polska to nie tylko rosół, bigos i pierogi. W naszej tradycji kulinarnej zakorzenionych jest wiele wyśmienitych specjałów, a jednym z nich są kluski. Pod tym pojęciem kryją się potrawy przygotowane z ziemniaczanego lub twarogowego ciasta, zwykle zawierające mąkę, ale nie jest to regułą. Niektóre mają nadzienie, mogą być serwowane w wydaniu wytrawnym lub słodkim. Stanowią dodatek do dania głównego, wypełniają najróżniejsze zupy, ale nie można zapominać, że same w sobie mogą być daniem głównym. Nic dziwnego. Odmian klusek jest przynajmniej tyle samo, co pierogów, a być może nawet więcej.

Współcześnie, odchodzą nieco w zapomnienie, na co z całą pewnością wpływa fakt, że obecnie kojarzy się je przede wszystkim z "kuchnią biednych warstw społecznych". To jednak część naszej kulinarnej tradycji, od której nie powinniśmy odwracać się plecami, tym bardziej, że bez względu na przepis, smakują wyśmienicie. 

Kluski gotowane - ile trzymać w wodzie?

Rodzajów i odmian klusek jest cała masa. Łączy je jedno - kluski to potrawa przeznaczona do gotowania. Jak długo należy trzymać je w wodzie? Cóż, to zależy, przede wszystkim od ilości wody w garnku i liczby klusek. Warto trzymać się prostej zasady - kluski pod każdą postacią gotujemy do momentu aż wypłyną na powierzchnię wody i trzymamy je we wrzątku (obowiązkowo na małym płomieniu) przez około 3-4 minuty. Stosując się do tej reguły, najprawdopodobniej nie doprowadzimy do ich rozgotowania, ale co jakiś czas warto kontrolować ich stan. Może się zdarzyć, że kluski będą potrzebowały więcej czasu.

Kluski śląskie - tajniki

Kluski śląskie to jeden z największych specjałów południowego regionu naszego kraju. Ich subtelny i delikatny smak sprawił, że ten przysmak wykroczył poza granice Śląska i podbił serca wszystkich Polaków. Kluski śląskie świetnie sprawdzają się jako dodatek do dania głównego. Idealnie współgrają z wołową roladą (w tym zestawieniu obowiązkowo musi pojawić się modra kapusta), pieczenią, gulaszem i każdą inną potrawą serwowaną w towarzystwie sosów.

Przepis na kluski śląskie nie należy do najbardziej skomplikowanych i może się wydawać, że tego dania po prostu nie da się zepsuć. Nic bardziej mylnego. Zdarza się, że gospodynie, który pierwszy raz przygotowują ten dodatek, uzyskują efekt "gumowatości". Kluski są ciągnące, a powinny być miękkie, puszyste i delikatne, ale odpowiednio zwarte. W czym tkwi sekret idealnych klusek śląskich?

Ziemniaki należy zmielić, kiedy jeszcze są ciepłe. Zanim jednak to zrobimy, ugotowane i odcedzone ziemniaki odstawiamy na około minutę, by pozostałą woda mogła odparować. Dokładne osuszanie jest bardzo ważne!

Gdy przygotowaną masę ugnieciesz w misce, podziel ją na cztery części i wyjmij jedną. Na jej miejsce wsyp mąkę ziemniaczaną w ilości, która wypełni całą przestrzeń. Ponownie umieść w naczyniu wyjętą część i dodaj pozostałe składniki. Całość wyrabiaj dłońmi.

Gdy będziesz formować kluski, nie zapomnij o charakterystycznym zagłębieniu na samym środku! Oprócz tego, że tworzy ono ciekawy efekt dekoracyjny, odpowiada za szybkie i równomierne gotowanie ciasta.

Jaka mąka do klusków?

Rodzaj użytej mąki zależy od tego, jakie kluski zamierzamy przygotować. Mąka ziemniaczana to obowiązkowy składnik klusek śląskich i cepelinów, pojawia się też w przepisach na pyzy z mięsem i kluski szare, choć w obu tych przypadkach nie gra pierwszych skrzypiec. Mąka pszenna jest bardziej uniwersalna. Idealnie do kopytek ziemniaczanych i serowych, wspomnianych wcześniej klusek szarych (można zastąpić ją mąką żytnią) i pyz z mięsem. To także najlepszy wybór do klusek leniwych, kładzionych i knedli. Niektóre przepisy pozwalają zastąpić mąkę pszenną wariantem kukurydzianym albo żytnim.