Urodzić się w Święta Bożego Narodzenia, w dwudziestoleciu międzywojennym, w Anglii, w bogatej rodzinie z wyższych sfer - niejedna (a może i jakiś nie jeden ;)) z nas marzy, aby to była część jej (lub jego) biografii. Jednak to opis 26 grudnia 1913 roku dla Elizabeth David – brytyjskiej pisarki kulinarnej, która w połowie XX wieku miała ogromny wpływ na odświeżenie sztuki domowego gotowania, a jej książki stały się inspiracją dla Billa Grangera, o którym pisałam tydzień temu.

Dorastała w dostatkach, chodziła do elitarnych szkół, a jako nastolatka, została wysłana przez matkę do Paryża na kurs kultury francuskiej na Sorbonie.

Po powrocie do Anglii, dziewiętnastoletnia wówczas Elizabeth David, postanowiła porzucić wcześniejsze zainteresowania malarstwem i zostać aktorką. Zamieszkała w Londynie, a z przeprowadzką wiązał się niejako początek jej przyszłej sławy, dostała bowiem od matki swoją pierwszą książkę kucharską The Gentle Art of Cookery Hildy Leyel.

 

Szybko zobaczyła, że nie dane jest jej osiągnąć sukcesu na scenie, a że była kobietą odważną, w 1938 roku wraz z dziewięć lat starszym kochankiem - Charlsem Gibson-Cowanem – kupili łódź z myślą o podróży do Grecji. W czasie wojażu zatrzymali się na ponad pół roku w Antibes (południowo-wschodnie wybrzeże Francji), gdzie poznali Normana Douglasa, który stał się punktem zwrotnym w życiu młodej Elizabeth. Zaraził ją miłością do kultury śródziemnomorskiej i wspierał jej zainteresowanie dobrym jedzeniem.

W końcu dotarli w maju 1940 roku do Grecji, skąd szybko zostali internowani. Wpuszczeni do Jugosławii, zostali pozbawieni całego majątku – łódki, pieniędzy, ale także osobistych rzeczy: rękopisów i ukochanej kolekcji przepisów Elizabeth. Z pomocą rządu brytyjskiego mogli wrócić do Grecji dwa miesiące potem, tam zamieszkali na wyspie Syros, gdzie Elizabeth uczyła się gotować ze świeżych, lokalnych produktów. Jej miłość do jedzenia rosła, jednak upadła ta do Charlesa, z którym jednak z konieczności musiała przebywać. W kwietniu 1941, kiedy Niemcy zaatakowali Grecję, parze udało się uciec do Egiptu. W Kairze Elizabeth spotkała przyjaciela z Anglii, który pozwolił jej rozstać się z kochankiem proponując mieszkanie.

Podczas kilku lat mieszkania w Kairze, dostawała wiele propozycji małżeństwa, jednak zgodziła się dopiero przy pułkowniku marynarki Tonym Davidzie, za którego wyszła w 1944. Rok później został on wysłany do Indii, Elizabeth wyjechała razem z nim, jednak tamtejsze życie nie przypadło jej do gustu, a klimat nie sprzyjał jej zdrowiu. Lekarze doradzili jej powrót do Anglii, a Elizabeth z chęcią się zgodziła, jednak po sześciu latach przebywania poza krajem, zobaczyła powojenną Anglię, a przede wszystkim jej gastronomię, jako szarą i odpychającą.

 

Wkrótce do kraju powrócił jej mąż i osiedlili się w Chelsea. Tony nie mógł znaleźć odpowiedniej dla niego pracy, stąd Davidowie popadali w coraz większe długi. Elizabeth zaczęła pisać artykuły o śródziemnomorskim jedzeniu, aby ratować ich sytuację materialną oraz z ogromnej tęsknoty za południowym słońcem.

 

W 1950 roku wydała pierwszą książkę, która była zbiorem jej artykułów - A Book of Mediterranean Food. I tak zaczęła się jej przygoda z pisaniem o jedzeniu, miała później okazje wyjeżdżać w liczne podróże po Europie, spotykać wielu inspirujących ludzi, a w latach sześćdziesiątych otworzyła sklep z akcesoriami kuchennymi, napisała jeszcze wiele książek i została uhonorowana wieloma nagrodami zanim zmarła w 1992.

W 2006 roku BBC nakręciło film „Elizabeth David: życie w przepisach”, którego recenzja już niedługo! ;)