Burak był Kopciuszkiem przez około 300 lat, zanim we Francji dzięki Napoleonowi nie stał się królem czyli burakiem cukrowym i wygrał walkę na rynku światowym z inną monarchią, trzciną cukrową. Stał się głównym surowcem w produkcji cukru oraz jednocześnie, w postaci buraka pastewnego, zakrólował wśród pasz.

Burak - pierwsze odmiany

Pierwsza odmiana buraków występuje do dziś w krajach śródziemnomorskich. Włosi są dumni i często chwalą się, że ich Beta vulgaris pochodzi dokładnie ze słonecznej Italii. Ale, jak się okazuje, nie tylko. Dzika odmiana tych warzyw występuje też w środkowej i zachodniej Azji, na zachodnich wybrzeżach Europy, a także w Afryce.

Już w Babilonie i Mykenach około 2000 lat p.n.e. używano liści buraków jako ziela leczniczego, a dopiero 800 lat p.n.e. zaczęto spożywać ich korzenie.

Dzika forma buraka nie ma grubego korzenia, jest mu on po prostu niepotrzebny. To ludzie zmusili buraki do różnych zmian, dla nas korzystnych ale dla nich nie. Tak powstały buraki liściowe, o wielkich liściach, ćwikłowe o dużych bulwach korzeniowych, cukrowe – o nadmiernych dla buraka ilościach cukru, i wreszcie pastewne by zwierzęta hodowlane miały co jeść.

Burak w Polsce

W rachunkach dworu Władysława Jagiełły też występują te bulwiaste warzywa. Nie do końca jednak wiadomo, czy to były takie buraki, o jakich dziś myślimy. Mógł być to barszcz, chwast do dziś spotykany na łąkach, albo buraki liściowe, które były najstarszym przodkiem buraka.   

Ćwikłowa odmiana warzywa - Kopciuszka na pewno uprawiana była w Polsce w XVII w. Syreniusz wymienia w swoim „Zielniku” już kilka odmian, a Mikołaj Rej z Nagłowic z upodobaniem pisze o „ćwikiełce”.

Burak zwyczajny uprawiany jest w około 40 odmianach dookoła świata, głownie w strefie klimatu umiarkowanego. Dziś obok kapusty i marchwi z warzyw zużywamy najwięcej buraków. Rocznie „na głowę” każdego Polaka przypada aż 9 kg buraków.