W północno- wschodniej Francji, na granicy z Belgią, Luksemburgiem i Niemcami leży Lotaryngia. Region, w którym bogactwo natury idealnie komponuje się z pełną przepychu architekturą miast takich jak Nancy czy Metz, z wszechobecnymi kryształami i witrażami, z których słyną budynki regionu a także z królową Lotaryngii, czyli mirabelką, z której wyrabia się m.in. destylat, konfitury, musy, pączki, syropy. Z tej części kraju pochodzą wybitni Francuzi: Paul Verlaine, Joanna d’Arc, Patricia Kaas, Bruno d'Eguisheim-Dagsbourg późniejszy papież Leon IX czy Michel Platini. Jednak największy rozgłos i świetność Lotaryngia zawdzięcza Polakowi- Stanisławowi Leszczyńskiemu. Lotaryngia jest synonimem elegancji i finezji, jest też mieszanką różnych wpływów kulturowych -taka też jest kuchnia regionu.

LOTARYNGIA „OD KUCHNI"

Na specyfikę kuchni Lotaryngii ogromny wpływ mają dwie kwestie, po pierwsze historia, a konkretnie zmienne losu regionu i jego przynależność raz to do Francji raz do Niemiec. Druga sprawa to położenie, na styku różnych regionów i krajów. Także i dziś w kuchni Lotaryngii widoczne są wpływy wszystkich sąsiednich państw. Jednak podczas podróży do Lotaryngii należy spróbować także stricte miejscowych specjałów. Należą do nich: pate de foie gras ( pasztet z gęsiej wątróbki), delikatne szynki w skórce z ciasta francuskiego, wieprzowe kiełbasy, miękki ser Munster, kiszona kapusta z gęsim lub wieprzowym tłuszczem no i oczywiście słynny Quiche lorraine- tarta z kruchego ciasta z nadzieniem z boczku, śmietany i jaj oraz Potée de lorraine czyli kapuśniak z mięsem i boczkiem. Stąd także pochodzą słynne naleśniki Zuzanny czyli Crepes Suzette z konfiturą pomarańczową.

Warzywem, które dominuje na lotaryńskich stołach jest ziemniak. Początki królowania ziemianika datuje się na połowę XVII wieku. Jedną z jego odmian, jest ta pochodząca z miasta Breux. Ingrediencją, która pojawia się w wielu daniach z regionu, od Quiche Lorraine po sałatki, przystawki czy tartinki jest wędzony boczek. Wśród wędlin na uwagę zasługują: wędzone „czarna” kiełbasa, salami, szynki. Mięsa, z których przyrządza się lotaryńskie dania to głównie: wieprzowina, wołowina- a zwłaszcza tak ceniona cielęcina, będąca podstawą Vol au vents,  ryby np. karp podawany w solance z Saulx czy dziczyzna, wart polecenia jest m.in. królik w mirabelkach i auszpiku. Lasy regionu oprócz smakowitych owoców dają także grzyby jak choćby trufle i smardze. La Bonne Auberge to danie ze ślimaków z regionu Saulx.

Jak w całej Francji, tak i w tym regionie wytwarza się znakomite sery żółte i typu „fomrage” jak choćby La Mossa. Lotaryngia słynie z serów krowich, typu: Vachelin, Brouere, Le brie de Meaux, Munster- Gerome. Receptura niektórych z nich pozostaje niezmieniona od średniowiecza.

SŁODKOŚCI

Mirabelka jest niekwestionowaną królową regionu. Robi się z niej dżemy, konfitury, a także destylaty i marynaty. Generalnie w kuchni Lotaryngii wśród deserów pojawia się wiele owoców, są to: truskawki, maliny, jeżyny, jagody, poziomki z Woippy. Owoce stają się podstawą „słodkości”, np. lodów Plombieres łączących likier wiśniowy i kandyzowane owoce czy lodów Le Pampie d’Or z zestem z limetki. Lotaryńskim  „kawiorem” zwany jest słynny dżem z czerwonych porzeczek robiony w Bar- le –Duc z owoców napełnianych dżemem za pomocą gęsiego pióra.  Tradycja tego przysmaku sięga roku 1344, a jego wielbicielami byli Victor Hugo, Alfred Hitchcock. Oprócz dżemów, Lotaryngia daje także nieocenione miody, jak choćby sosnowy, który posiada niczym wino „apelację” potwierdzającą jego oryginalność. Chleb imbirowy to rodzaj piernika, którym św. Mikołaj raczy dzieci na początku grudnia. Bergamotki to ciasteczka z użyciem naturalnego olejku z bergamotki, ale dzieci i dorośli w Lotaryngii zajadają się także innymi ciasteczkami: makaronikami, magdalenkami, czy słodzonymi migdałami.

NAPOJE

Najbardziej znanym winem z regionu jest Pinot Noir z Toul. Najczęściej wina z Lotaryngii są kupażem Pinot Noir i szczepu Gamay. W dolinie rzeki Mozeli, w dolinie opodal Metz, Sierck znajdują się winnice Lotaryngii. Wino z Toul- tkz. szare wino Gris de Toul  posiada od 1998 r apelację potwierdzającą jego jakość i przynależność do regionu. Szare wino z Cotes de Meuse podaje się do pstrąga. Pinot Noir z Cotes de Toul jest podawane do wołowego policzka lub karmelizowanej cielęciny a także do ślimaków. Na południu Wogezów wielu producentów specjalizuje się w produkcji tkz. „małych” win, do ich użycia wykorzystuje się kwiaty, owoce, dzikie zioła. Ich receptury od wieków są przekazywane z pokolenia na pokolenia i ściśle strzeżone. Serwuje się je jako aperitify lub likiery. Miejscowi destylatorzy destuląją „eua de vie” z mirabelek, różnych odmian śliwek czy gruszek.

Bardzo ważne miejsce wśród kultowych napojów Lotaryngii odgrywa piwo. Wiele znakomitych browarów od stuleci ma swoje siedziby w: Champigneulles, Vézelise, Tantonville, Ligny-In-Barrois, Uckange czy Metz. Browar Tourtel w Tantonville jest trzecim browarem w produkcji piwa we Francji. Podobnie jak w sąsiedniej Belgii czy Niemczech piwo i piwiarnie są wszechobecne, a kult piwa przejawia się choćby muzeum poświęconemu piwu w Stenay, Villl- sur- Illon i Saint Nicolas-de- Port.

NA STYKU HISTORII…

Sercem Lotaryngii jest Nancy- wytworne i atrakcyjne, elegancją może ustępować tylko Paryżowi. Nancy szczyci się pięknym rynkiem, tu też są najwspanialsze przykłady architektury secesyjnej (Art Nouveau). Na rynku są wspaniałe kremowe budynki zdobione złoceniami z wystawami pełnymi doskonałych czekoladek i kruchych cudeniek ze szkła. Wielkie zasługi dla pozycji miasta miał Leszczyński, to za jego panowania zbudowano większość obiektów w centrum miasta. Zdetronizowany król Polski i teść Ludwika XV otrzymał krainę w 1738 r. na mocy układów, kończących wojnę o polską sukcesję. Za jego panowania Lotaryngia umocniła swoja pozycję, wiele miast a zwłaszcza Nancy rozbudowało się czy wręcz zabłysło. Nancy łączy w sobie nowatorstwo i wyrafinowanie. Do dziś miasto jest stolicą „duchową” i kulturową regionu, choć ośrodkiem administracyjnym jest Metz. Po Paryżu tylko Nancy może poszczycić się taką architekturą, przepychem, wysublimowaniem. Po śmierci króla Stasia, Lotaryngia weszła w skład Francji ( 1766). Grobowiec zasłużonego dla regionu Polaka oraz jego żony Katarzyny Opalińskiej znajduje się w miejscowym barokowym kościele Notre Dame de Bonesoceurs.

Zaś Metz to swoiste skrzyżowanie Europy, to ważny węzeł kolejowy, gdzie zbiega się wiele linii międzynarodowych. Takie myślenie i podejście mieszkańców do ich miasta ma swoje korzenia w czasach rzymskich, kiedy to w Metz przecinały się drogi łączące kanał La Manche z Renem. Miasto to było stolicą wschodniego królestwa Merowingów. Później miało status miasta autonomicznego w obrębie Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego do którego należało od 923 r n.e. do XIV wieku od 1648 r na mocy pokoju westfalskiego został włączony do Francji  W Metz widać wpływy niemieckie, wiele budynków pochodzi z okresu gdy miasto było pod aneksją i okupacją niemiecką w latach 1870-71. Największą atrakcją miasta jest katedra ze wspaniałymi witrażami, cudownie oświetlona w nocy. To jeden z najpiękniejszych kościołów we Francji. Metz położone jest na naturalnym nachyleniu, w rozwidleniu rzek Mozela i Sewille, stanowi chaotyczną plątaninę placów i jednokierunkowych ulic, biegnących wokół albo w stronę Place d’Armes.

Lotaryngia jest regionem, w którym zarówno jego mieszkańcy jak i turyści żyją pełnią życia. Na każdym kroku doświadcza się spotkania z historią. To także królestwo natury w najczystszej formie. Dla ludzi pragnących obcowania z nieskalanym pięknem przyrody, Lotaryngia oferuje jeziora, rzeki, parki krajobrazowe, liczne ogrody, szlaki wędrowne, stawy, lasy, zielone doliny regionalnego parku przyrody oraz rezerwaty skał i torfowisk krainy Bitce. W regionie tym można skorzystać z licznych uzdrowisk zbudowanych wokół leczniczych źródeł, jak choćby: Vittel, Contrexeville, Amneville, Plombieres, Bains- les- Bains. Pobyt w Lotaryngii owocuje spotkaniem z wyrobami tak charakterystycznymi dla tej krainy. Do najbardziej znanych wyrobów lotaryńskich należą: kryształy a zwłaszcza z kultowej fabryki Baccarat, fajanse, obrazy z Epinal, wyroby lutnicze, koronkararstwo, emalie. Dominującym stylem Lotaryngii jest Art Nuveau. Styl ten narodził się w Nancy pod wpływem Emila Gallego, mistrza w produkcji szkła i stolarstwa artystycznego. Jednak najlepszym „szlakiem” do poznania Lotaryngii i odgadnięcia jej tajemnic jest „szlak kulinarny”.