W Stanach Zjednoczonych pod nazwą pudding kryje się deser przygotowany na bazie mleka, w Anglii natomiast do puddingów używa się też ryżu czy chleba. Anglicy często puddingiem nazywają wszystko to, co słodkie i podawane po danie głównym. Zazwyczaj jednak pudding jest to deser przypominający nasze ciasto, jednak bardziej lepkie i kleiste.

Początkowo pudding był kombinacją ziaren zbóż i suszonych owoców, którą nadziewano zwierzęce jelita i gotowano w jednym garnku z mięsem i warzywami.
Pudding był popularnym daniem, bowiem sposób gotowania go na palenisku rozwiązywał problem braku piekarnika, który dotyczył niezamożnej części angielskiego społeczeństwa.


W XII wieku, kiedy puddingi zaczęto gotować w serwetach,  wzrosły dostawy suszonych owoców do Anglii, a ceny cukru zaczęły spadać, słodkie puddingi pojawiły się na stołach. Pudding gotowany był poprzez włożenie masy do serwety lub ściereczki, zawiązaniu jej na na łyżce i zawieszeniu tejże łyżki w garnku z wrzącą wodą.

Obecnie odchodzi się od tej metody, przygotowując puddingi w różnych formach. Zazwyczaj są to naczynia na puddingi ceramiczne i stalowe. Warto wybierać formy o odpowiedniej wielkościach, bowiem w zbyt małej pudding wykipi. Gotową masę przekłada się do formy, wysmarowanej masłem i wyłożonej na spodzie papierem do pieczenia. Dzięki temu będziemy mieli pewność, że pudding po upieczeniu łatwo będzie dało się wyjąć.  
Formę wstawia się do garnka i zalewa taką ilością gorącej wody, by sięgała ona do połowy naczynia z puddingiem. Tak przygotowany pudding wymaga dość długiego, kilkugodzinnego gotowania.

Upieczony pudding powinien być zwarty, ale o delikatnej i jednorodnej konsystencji. Wbity w środek patyczek po winien nie być oblepiony ciastem.
Pudding podaje się na gorąco, zazwyczaj z gęstą śmietaną, kremem lub sosem.